Licznik odwiedzin: 148

Zmarł Wojciech Zabłocki, ostatni ze starej gwardii wielkich szermierzy, którzy okryli chwałą polską szermierkę. Był wybitnym człowiekiem – nie tylko świetnym szablistą i multimedalistką Olimpiad i mistrzostw świata, ale także znanym na całym świecie architektem, wykładowcą akademickim, znawcą białej broni i autorem wielu książek, rysownikiem i malarzem. 

 

Wojciech Zabłocki urodził się 6 grudnia 1930 roku w Warszawie, a szermierka i walka na szable szybko stała się jego pasją, a później hobby, które tak pięknie znalazło odbicie w jego książkach, obrazach i rysunkach. Trochę przez przypadek trafił na trening szermierczy; jak sam wspominał, już po wojnie zobaczył na ulicy chłopca, który szedł z szablą sportową pod pachą, poszedł za nim i trafił do gimnazjum, gdzie właśnie odbywał się trening. Początkowo trener uważał, że nie nadaje się do szermierki, bo był drobnej budowy, jednak wkrótce wszyscy przekonali się, że był urodzonym szermierzem. Wtedy trafił do grupy znanego węgierskiego trenera Janosa Keveya i został jednym z jego słynnych „złotych dzieci”. Wprawdzie pan Wojtek wspominał po latach, że Kevey miał twardą rękę do swoich wychowanków, ale okazało się to skuteczną metodą treningu. Szybko bowiem zaczęła się rozwijać jego międzynarodowa kariera, już w 1953 roku zdobył mistrzostwo świata juniorów. Później przyszły dalsze sukcesy: starty na czterech Olimpiadach, trzy medale olimpijskie w drużynie szablowej (dwa srebrne medale w Melbourne i Rzymie, brązowy medal w Tokio), dziesięć medali mistrzostw świata, w tym cztery złote medale (w latach 1959, 1961, 1962 i 1963) oraz pięć tytułów mistrza Polski. Jest jednym z nielicznych polskich szermierzy, którzy doznali zaszczytu zaliczenia ich do Hall of Fame Międzynarodowej Federacji Szermierczej. W czasie kilkunastoletniej kariery zawodniczej bronił barw MKS Katowice, Budowlanych Kraków, Krakowskiego Klubu Szermierczego i Marymontu Warszawa.

 

Swoją miłość do szermierki, białej broni i do architektury uwiecznił w wielu swoich książkach i pracach malarskich. Jest autorem m.in. książek: Z workiem szermierczym po świecie (1962), Podróże z szablą (1965), Piórkiem i szablą (1982), Architektura dla potrzeb czynnej rekreacji w aglomeracjach miejskich (1968), Cięcia prawdziwą szablą (1989), Polskie sztuki walki. Miecz oburęczny i szabla husarska (2001), Walczę więc jestem (2006), Architektura (2007), Szable świata (2011). W latach 1982–1985 wystawiał swoje prace malarskie i rysunkowe w Warszawie, Aleppo i Damaszku. 100-lecie Międzynarodowej Federacji Szermierczej uczcił obrazem pokazującym podpisanie deklaracji założycielskiej FIE w 1913 roku.

 

Był wielokrotnie nagradzany zarówno za sukcesy sportowe, jak i prace architektoniczne. W 1995 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 1998 – Krzyżem Komandorskim tego orderu. Był kawalerem medalu Kalos Kagathos (1985) i członkiem jego Kapituły, a także medalu Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego Sport and Science i medalu Pierre de Coubertina. W 2011 r. został uhonorowany Orderem Ecce Homo za „wspaniałą karierę sportową, olbrzymią charyzmę w działaniu na rzecz sportowców i sportu oraz magiczne piękno zaklęte w Jego architekturze”. Pięciokrotnie otrzymał złoty medal “Za wybitne osiągnięcia sportowe”, był też laureatem szeregu architektonicznych nagród resortowych. Kilkakrotnie był w pierwszej 10-tce w klasyfikacji Plebiscytu “Przeglądu Sportowego” na najlepszych sportowców Polski.

 

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę podać swoje imię tutaj
Proszę wpisać swój komentarz!